Vlaamse flamenco majorettes gaan internationaal
De Vlaamse straattheatergroep La Guardia Flamenca brengt met de voorstelling Anda La Banda een fanfare van kortgerokte flamenco majorettes te been voor een surrealistisch humoristische tegenstelling tussen de organisatie en de controle van de majorettes, en de impulsiviteit en emotionaliteit van flamenco. Muzikanten begeleiden de flamenco majorettes wanneer ze in een tornado van allure en passie de straat of het festivalterrein veroveren. Het gezelschap mocht de eerste twee jaar van zijn bestaan al meer dan veertig keer optreden op nationale en internationaal straattheater- en stadsfestivals, waaronder het Internationaal Straattheaterfestival in Gent, Theater op de Markt (Limburg), Les Zaccros d’ma Rue (Nevers), La Strada (Graz), La Fira de Teatro (Tarrega), en vele andere. In 2007 gaat La Guardia Flamenca op hetzelfde elan verder, met een rist internationale festivals, waaronder Reykjavik, Berlijn, Wenen, Rotterdam, Vordingborg en Suresnes bij Parijs. La Guardia is bovendien in het najaar voor een week te gast op het prestigieuze Gwacheong Hanmading International Street Theatre Festival in Korea. Dit weekend speelt La Guardia Flamenca in Lier, Borgerhout, Rotterdam, Roeselare en Dendermonde. Meer info op www.laguardiaflamenca.be
Artistiek leidster Lisbeth Maes, vroeger actief bij het beruchte Gentse cabaretgezelschap De Wentelteefjes, is al vanaf haar twintigste gebeten door flamenco. Het begon met een paar uur les per week, en evolueerde naar maanden cursus in Sevilla, waar de roots van flamenco liggen. Lisbeth Maes: “Maar ik vind het ook leuk om eens iets anders te doen dan pure flamenco. Er zit in onze voorstelling ook theater en cabaret. Gewoon de flamencocultuur imiteren geeft geen voldoening. Als kind was ik ook heel erg gefascineerd door majorettes. Tijdens de optocht overdrijven we alles, de majorettepasjes, en we refereren naar de Spaanse kitch. We dragen veel bloemen en juwelen, onze pakjes zijn roos en rood: veel kitsch dus. Onze rokjes zijn ook kort, zodat je zeker niets van het spectaculaire benenwerk mist. We dragen laarzen zoals de majorettes, maar we hebben er echte flamencolaarzen van laten maken met nagels op de toppen en de hielen”.
La Guardia Flamenca brengt een humoristische fanfare van kortgerokte flamenco majorettes die met groot succes het internationale publiek ontwapent met dans en zang, zapateado’s en castañuelas, palmas en jaleo. En twee muzikale torero’s, niet te vergeten. Lisbeth Maes: “Iedereen die meedoet, is al jaren met flamenco bezig. Sommige professioneel, andere als hobby, maar ze zijn allemaal goed. We hebben eigenlijk van alles in de groep, onder meer een professionele actrice, en eentje die veel moderne dans heeft gedaan”. La Guardia staat voor orde en discipline, zoals het echte majorettes betaamt. Routineus en in de maat spreiden ze hun trotse benenwerk en opgeheven hoofden tentoon voor Jan met de pet. Maar La Guardia is ook Flamenca: de passie en ontroering van flamenco, diepe zielenroerselen bezongen vanuit de diepste krochten van de keel, met de danseressen nu weer gracieus en dominant.
Vroeger werd flamenco ook op straat gedanst. La Guardia Flamenca brengt met de voorstelling ‘Anda La Banda’ deze Spaanse dans op geheel eigen wijze terug in het straatbeeld. Een dolle mix van groepschoreografieën, flamencofiestas, improvisaties en dramatische scènes. Een spel van uitersten: enerzijds domineert het groepsgevoel door de militaire gelijkheid en de technische beheersing van de majorettes. Anderzijds het losbandige en passionele karakter van de flamencodans, waarbij de persoonlijkheid heel waardevol is. Anda La Banda speelt met de uitersten van de militaristisch gedirigeerde majorettes die zich ontpoppen tot frivole, maar trotse flamencodanseressen. Deze vrouwen doe je immers niet zomaar in het gelid lopen: ze breken los en geraken met elkaar in de clinch. Lisbeth Maes: “Bedoeling is ook dat we het publiek aantrekken en het met ons meeloopt. Heel de voorstelling komen er elementen van majorettes en flamenco terug. Zo zijn er de ‘palmas’, het handenklappen, en het ‘jaleo’, het ritmische geroep. Eens we goed bezig zijn, staat het publiek in een cirkel rondom ons. Dat is veel intiemer dan dat je gewoon theater zou spelen op een podium in een zaal. We zingen ook in het Spaans, we hebben zelfs speciaal een soort vals Spaans uitgevonden.
Guido Van Peeterssen.
